Η μαγική λέξη «ανάπτυξη» συνοδεύει σχεδόν κάθε πρόταση υπουργού ή άλλου πολιτικού παράγοντα τους τελευταίους μήνες. Εχει υποκαταστήσει δύο άλλες μαγικές λέξεις της προηγούμενης 30ετίας: τους «διορισμούς» και τα «κονδύλια». Το πρόβλημα είναι πως οι πολιτικοί μας νομίζουν πως όσο εύκολα διόριζαν στο δημόσιο, άλλο τόσο εύκολα θα προσφέρουν απλόχερα στους πολίτες την «ανάπτυξη». Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός πως δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι ανάπτυξη γιατί εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα αναπτύσσονταν μέσω της κατανάλωσης και των δανεικών. Στην πραγματικότητα έχανε συνεχώς έδαφος στη διεθνή μάχη για την ανταγωνιστικότητα, αλλά η πλαστή ευημερία που προσέφεραν τα δάνεια, η φοροδιαφυγή και η προκλητική αφαίμαξη δημοσίων πόρων επέτρεπε στους πολιτικούς να κυκλοφορούν καταχειροκροτούμενοι σε λαϊκές και τοπικά πανηγύρια.
Ανάπτυξη σημαίνει πως το κράτος πρέπει να κινητοποιήσει τρεις μηχανές: Τον κρατικό μηχανισμό, τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και τις τράπεζες. Ο κρατικός μηχανισμός είναι κλινικά νεκρός εδώ και δεκαετίες, αλλά τα τελευταία χρόνια η κατάστασή του έχει χειροτερεύσει. Ποιος θα ζητήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους να εργαστούν όταν η πλειοψηφία των ενσυνείδητων εργαζομένων βλέπει τις περικοπές να πέφτουν επί δικαίων και αδίκων; Οταν διαπιστώνει πως ακόμα και μετά τη χρεοκοπία υπάρχουν στελέχη που διατηρούν αργομισθίες και προνόμια. Οταν δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα για να περιοριστεί η πολυνομία, η γραφειοκρατία και η σύγχυση αρμοδιοτήτων. Οταν εμφανίζεται ως μεταρρύθμιση η σύσταση νέων ανωνύμων εταιρειών (με επταμελή διοικητικά συμβούλια!) οι οποίες θα λειτουργούν παράλληλα με νέες κρατικές υπηρεσίες, υποτίθεται για να επιταχύνουν επενδύσεις. Οταν ο υφυπουργός Ανάπτυξης ανακοινώνει με περισσή μεγαλοπρέπεια τη χρηματοδότηση «πίστας αγώνων αυτοκινήτου» (αγνώστων προδιαγραφών) και γελάει ολόκληρη η Ευρώπη.
Η ανάπτυξη συνδέεται με την ύπαρξη σαφούς σχεδίου ώστε να αποφεύγεται η διάθεση σπάνιων πόρων σε εταιρείες πρώην δημάρχων ή πρώην πολιτικών όπως συμβαίνει στην περίπτωση της «πίστας Formula 1». Τέτοιο σχέδιο προς το παρόν δεν υπάρχει γιατί οι περισσότεροι από τους αρμοδίους για την κατάρτισή του – εξαιτίας της πολυετούς παρουσίας στην ελληνική πολιτική σκηνή – έχουν ξεχάσει τι σημαίνει «βάζω κάτι να δουλέψει». Μέχρι τώρα πίστευαν πως η έκδοση μιας εγκυκλίου (το πολύ μιας υπουργικής απόφασης!) είναι αρκετή για να «αυξηθούν οι εξαγωγές», να αυξηθεί η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων ή να ξεκινήσουν τα εκατοντάδες βαλτωμένα έργα ανά την Ελλάδα. Έτσι, ακόμα και για στοιχειώδεις πρωτοβουλίες της δημόσιας διοίκησης έχουν εκδοθεί δεκάδες εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις και ενίοτε 2 – 3 αντικρουόμενοι νόμοι.
Για να υπάρξει η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί μας πρέπει οι τρεις μηχανές να αρχίσουν να δουλεύουν. Σήμερα και οι τρεις έχουν ξεμείνει από καύσιμα: Το καύσιμο που χρειάζεται το δημόσιο είναι η πολιτική βούληση για ουσιαστική αλλαγή στο μοντέλο λειτουργίας, ο ιδιωτικός τομέας χρειάζεται νέο, ξεκάθαρο, πλαίσιο λειτουργίας και ρευστότητα, ενώ οι τράπεζες θα παραμένουν «ζωνταντές – νεκρές» όσο συνεχίζονται τα παζάρια με τους δανειστές. Μέχρι τότε θα έχουμε χορτάσει «ανάπτυξη»…
fotisk 