Οσοι προσπαθούν να εξηγήσουν τη σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα έχουν στριμωχθεί σε δύο στρατόπεδα: Η πρώτη θεωρία θέλει τον περιούσιο ελληνικό λαό να είναι θύμα (μιας ακόμα) διεθνούς συνωμοσίας που έχει σαν στόχο τον πετρελαϊκό μας πλούτο, τα νησιά ή ό,τι άλλο βάζει ο νους σας. Σύμφωνα με την – εξίσου απλοϊκή – δεύτερη άποψη φτάσαμε εδώ για πολιτισμικούς λόγους: οι πολίτες φταίνε που δεν ευδοκίμησαν στον τόπο μας αρκετοί από τους θεσμούς των ανεπτυγμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης, τους πολίτες πρέπει να κατηγορούμε για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν αυτές τις ημέρες με αφορμή την περίφημη λίστα μεγαλοκαταθετών στην Ελβετία, οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που επέλεγαν επί δεκαετίες τους πολιτικούς – real estate investors και τώρα ζητούν πίσω τα ρέστα.
Οι δύο θεωρίες έχουν κοινό στόχο. Γι’ αυτό καλλιεργούνται από μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και καλύπτουν εκατοντάδες σελίδες από βιβλία που κυκλοφόρησαν την τελευταία τριετία. Επιχειρούν να απαλλάξουν την πολιτική μας τάξη από το έγκλημα των τελευταίων δεκαετιών και να την εμφανίσουν είτε ως αθώο θύμα ενός αόρατου διεθνούς παιχνιδιού, είτε ως «απλό υπηρέτη της θέλησης του λαού»: Οι πολίτες ήθελαν διορισμούς, που θα έλεγε και ο κ. Θ. Πάγκαλος, και οι πολιτικοί τους προσέφεραν. Ο λαός ήθελε επιδόματα ή προκλητικά εφάπαξ και οι κυβερνήσεις τα μοίραζαν αφειδώς. Ως γαρνιτούρα τοποθετείται η γνωστή ρήση του Μπ. Σω σύμφωνα με την οποία «δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα, που εγγυάται πως δεν θα κυβερνηθούμε καλύτερα από αυτό που μας αξίζει».
Η πραγματικότητα είναι περισσότερο πολύπλοκη. Τους θεσμούς τους φτιάχνουν ή τους ξεχαρβαλώνουν οι πολιτικές ηγεσίες και στην Ελλάδα τους ήθελαν ατροφικούς για να μπορούν να απομυζούν όσους είχαν ακόμα το κουράγιο να δημιουργήσουν. Η συνεχής υποβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης (κοινό σημείο όλων των αντιδημοκρατικών καθεστώτων του πλανήτη) ήταν επίσης συνειδητή επιλογή προκειμένου να παράγονται κηφήνες για τα κομματικά γραφεία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Η διάλυση του δημοσίου ήταν, επίσης, μια πολιτική επιλογή για την εξασφάλιση ευχαριστημένων και καλοταϊσμένων κομματικών στρατών. Το ίδιο, βέβαια, συνέβαινε και με σειρά επαγγέλματα του ιδιωτικού τομέα τα οποία μεγαλουργούσαν από τη συνεχή υποβάθμιση της Ελλάδας. Κατά σύμπτωση, τα ίδια επαγγέλματα κυριαρχούν σήμερα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η μη εφαρμογή των νόμων (από τα αυθαίρετα μέχρι τις δεκάδες Επείγουσες Προκαταρκτικές Εξετάσεις που εκκρεμούν επί μήνες) ήταν, επίσης, μια επιλογή του πολιτικού συστήματος και όχι των πολιτών. Προκειμένου να εξασφαλίσουν ατιμωρησία προσέφεραν στους ψηφοφόρους ως αντάλλαγμα μια Δικαιοσύνη που αδυνατεί να λειτουργήσει, υπό το βάρος της πολυνομίας, της αδιαφάνειας και της έλλειψης στοιχειώδους υποδομής σε ανθρώπινο δυναμικό και τεχνολογικό εξοπλισμό. Κάποιοι θα αναρωτηθούν «μα γιατί δεν έγινε επανάσταση;». Η απάντηση είναι απλή: Σε πολλές χώρες του κόσμου (από την Αίγυπτο μέχρι τη Ρωσία) έγιναν μία ή περισσότερες επαναστάσεις, αλλά οι νέοι ηγέτες εφάρμοσαν στο τέλος την κλεπτοκρατική πολιτική των προκατόχων τους. Γιατί οι ηγέτες κάνουν τη διαφορά.
Δημοσιεύθηκε σήμερα στη «δημοκρατία’
fotisk 