Επειδή ήμουν λίγο σκληρός στα social media με την κα Κουντούλη, πρόεδρο της Κτιριακές Υποδομές (ΚΤΥΠ ΑΕ) και επειδή μου το ζητήσατε, ανεβάζω την ομιλία της σε σημερινό συνέδριο για τα ΣΔΙΤ. Είπε διάφορα «επαναστατικά», κατά τη γνώμη μου. Εσείς θα κρίνετε.
Η ομιλία
Εκείνο το μεσημέρι της 10ης Μουχαράμ του 61 (10 Οκτωβρίου, του πρώτου μήνα του ισλαμικού ημερολογίου, του 680), ο Χουσεϊν, ο δεύτερος γιος του Αλί (ανιψιού και γαμπρού του Μωάμεθ), ήταν ο μοναδικός πολεμιστής που είχε απομείνει ζωνταντός στο στρατόπεδό του, ενώ τον είχαν περικυκλώσει οι στρατιώτες των Ομεϋάδων, του χαλίφη της Συρίας. Ο Χουσεϊν, αφού αποχαιρέτησε γυναίκες και παιδιά, ανέβηκε στο πανέμορφο άλογό του, τον Lahik («ο Διώκτης») και όρμησε πάνω στους εχθρούς.
Τα βέλη έπεφταν βροχή πάνω στον καβαλάρη και το άλογο αλλά ο Χουσεϊν συνέχιζε απτόητος τρέποντας σε φυγή το αντίπαλο πεζικό. Τελικά ένα βέλος τον έριξε στο έδαφος και όταν οι εχθροί του βαρέθηκαν 33 πληγές από μαχαίρια και σπαθιά ήταν στο σώμα του. Ο μαρτυρικός του θάνατος συνοδεύθηκε και από το ποδοπάτημα των αλόγων του ιππικού των Ομεϋάδων μέχρι το σώμα του πέμπτου και τελευταίου Ahl al-Kisa («Ανθρώπων του Μανδύα») να γίνει ένα με την έρημο της Καρμπάλα.
Το μαρτύριο του εγγονού του Μωάμεθ γιορτάζεται από τους Σιίτες την ιερή ημέρα της Ασούρα, στις 10 Μουχαράμ. Και οι Σουνίτες γιορτάζουν την ίδια ημέρα αλλά κάτι άλλο: την Εξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Οι λεπτομέρειες με τα Πάθη του Χουσεϊν θυμίζουν τα Πάθη του Χριστού: Πως ο Lahik αφού βούτηξε το κεφάλι του στο αίμα του αφέντη επέστρεψε καλπάζοντας στις σκηνές των γυναικόπαιδων με δάκρυα στα μάτια. Πως δύο περιστέρια, αφού βούτηξαν τα φτερά τους στο αίμα του Χουσεϊν, πέταξαν προς τη Μέκκα και τη Μεδίνα ώστε οι άνθρωποι που θα τα δουν να γνωρίζουν τι συνέβη και να αρχίσει το πένθος.
Ο θάνατος του Χουσεϊν αποτελεί ξεχωριστό γεγονός για τους Σιίτες και την απαρχή της μεγάλης ρήξης στο Ισλάμ. Το πρώτο σχίσμα είχε, όμως, συμβεί σχεδόν 25 χρόνια νωρίτερα όταν ο Αλί αποφάσισε από την πρώτη ημέρα πως δεν θα έφερε τον τίτλο του Χαλίφη. Θεωρούσε πως είχε ατιμαστεί από τον Οθμάν, τον τρίτο χαλίφη μετά τον Μωάμεθ και ιδρυτή της δυναστείας των Ομεϋάδων. Ετσι, επέλεξε τον τίτλο του Ιμάμη («αυτού που καθοδηγεί») όταν στις 16 Ιουνίου του 656 οι οπαδοί τού τον επέβαλλαν ως διάδοχο του Οθμάν αν και θεωρούσαν πως από την πρώτη στιγμή έπρεπε να διαδεχθεί τον Μωάμεθ. Ανάμεσα στις δύο λέξεις – Χαλίφης και Ιμάμης – θα αναπτυχθούν δύο παράλληλοι κόσμοι πολιτικής και θεολογίας, οι κόσμοι των Σουνιτών και των Σιιτών Μουσουλμάνων.
Ο Αλί είναι και ο μοναδικός που θεωρείται νόμιμος διάδοχος του Προφήτη. Ομως ενώ οι Σουνίτες τον αναγνωρίζουν ως τον τέταρτο Χαλίφη, τον τελευταίο από τους τέσσερις rashidun (τους «ορθά καθοδηγούμενους») οι Σιίτες δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ το χαλιφάτο, ούτε και τους τρεις πρώτους διαδόχους (Αμπού Μπακρ, Ομάρ, Οθμάν). Θεωρούν πως ο Αλί ήταν και πάντα θα είναι ο νόμιμος διάδοχος του Προφήτη ο οποίος είχε αποφασίσει να του δώσει το χρίσμα το οποίο αυτός θα μεταβίβαζε στα παιδιά του, τα τελευταία στα δικά τους παιδιά, κ.ο.κ. Σουνίτες και Σιίτες δεν διαφωνούν για το τι συνέβη τον 7ο αιώνα, αλλά στο τι σημαίνει και έτσι έχουμε σήμερα δύο διαφορετικές εκδόσεις (χαντίθ) της ίδιας ιστορίας.
Η αιωνόβια διαμάχη Σιιτών και Σουνιτών αποτυπώνεται στην τύχη που είχε το τέμενος της Καρμπάλα, στις όχθες του Ευφράτη: Εχει καταστραφεί (μερικώς ή σχεδόν ολοσχερώς) περισσότερες από 10 φορές, την πρώτη επί του δεύτερου Αβασσίδη χαλίφη Abu Ja’far Abdallah ibn Muhammad al-Mansur και τελευταία φορά το 1991 όταν οι Σιίτες ξεσηκώθηκαν εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν.Οι βομβιστικές επιθέσεις – αυτοκτονίας είναι, επίσης, συχνότατες: Μέσα στο πρώτο πενθήμερο του Φεβρουαρίου του 2012 είχαν γίνει κοντά στο τέμενος τρεις επιθέσεις αυτοκτονίας με περισσότερους από 100 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.
Μπορεί η πολιτική / θρησκευτική διαμάχη Σιιτών και Σουνιτών να έχει διάρκεια αιώνων, αλλά οι συχνές παρεμβάσεις των ισχυρών του πλανήτη στη Μέση Ανατολή ήταν αυτές που δημιούργησαν το αντιδυτικό κλίμα που χαρακτηρίζει τις τελευταίες δεκαετίες και τα δύο μεγάλα παρακλάδια του Ισλάμ. Ομως οι ακραίες εκφάνσεις της διαμάχης με τη Δύση, με τις τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις και όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στο αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος, συνδέονται με κάτι άλλο: Με την Ιρανική Επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του ’70 που ανάγκασε το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας να αναζητήσει «πυροσβεστικά μέτρα». Δεν ήθελε να αντιγράψουν οι Σουνίτες, τους «εξτρεμιστές Σιίτες» που έριξαν τον Σάχη της Περσίας και να στραφούν εναντίον της βασιλικής οικογένειας.
Ετσι, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 βρήκε τη λύση: Να χρηματοδοτεί τον ισλαμικό εξτρεμισμό εκτός των δικών της συνόρων ώστε να περιορίζει τις επιπτώσεις στο εσωτερικό της χώρας. Ετσι κατέστη κύριος εξαγωγέας του ακραίου βαχαμπισμού που δεν έχει σαν στόχο μόνο τους Δυτικούς, αλλά και τους Σιίτες Μουσουλμάνους καθως δεν ήθελε να δει την «Αναγέννηση των Σιιτών» που κατά πολλούς έφερνε η Ιρανική Επανάσταση.
Ολα ήταν ωραία μέχρι τη στιγμή που το Ιράν άρχισε να βγαίνει από τη διεθνή απομόνωση δεκαετιών. Το σχέδιο των Σαουδαράβων πήγαινε ρολόι, αλλά εσχάτως βλέπει την Τεχεράνη να κάνει πρωτοφανή ανοίγματα με τη Δύση, με την οποία φαίνεται να συντάσσεται κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Οσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια μεταξύ Σαουδικής Αραβία και Ιράν δείχνουν πως κορυφώνεται μια διαμάχη για το ποιος θα ηγηθεί του Ισλαμικού Κόσμου. Οπως ο Αλί βρήκε τραγικό θάνατο από το δηλητήριο των ανθρώπων του κυβερνήτη της Συρίας και επίδοξου χαλίφη Μουαουίγια (Μωαβίας Α’), σήμερα ξαναζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας μια προαιώνια έχθρα.
Το είχα γράψει παλαιότερα και είχε δημοσιευθεί στο Euro2day.gr
Πολύτιμα στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο «After the prophet: the epic story of the Shia-Sunni split in Islam» του Lesley Hazleton.
Συνεπέστατη με τις διαχρονικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική των εγκαινίων αυτοκινητοδρόμων την οποία διαφημίζει ο κ. Σπίρτζης νυχθημερόν.
Παρέμβαση του κ. Γιώργου Πάντζα εδώ.
Συμμετοχή κ. Λαφαζάνη σε κινητοποιήσεις εδώ.
Στήριξη του «Δεν Πληρώνω» εδώ.
Οι ίδιοι άνθρωποι θα τρέχουν τις επόμενες δύο εβδομάδες ανά την Ελλάδα εγκαινιάζοντας τους οδικούς άξονες. Τουλάχιστον ας αποφύγουν τις πανηγυρικές δηλώσεις.
«Αυτήν την στιγμήν (ώρα 10) μοί παρεσχέθη η κάτωθι πληροφορία: Την 6/9/ 54 αφίχθη ενταύθα με Αιγυπτιακόν διαβατήριον ο Αιγύπτιος Χατζηανδρέας Ιωάννης. Εις το Αεροδρόμιον εδήλωσεν ότι θα καταλύση εις το ξενοδοχείον Αthenee Palace επί της οδού Κολοκοτρώνη αριθμ.1 Είναι υπάλληλος της Εταιρείας Δερμάτων Χαλκούση εδρεούσης εν Αλεξανδρεία και συγγραφεύς. Εις το ανωτέρω ξενοδοχείον δεν κατέλυσεν αλλά διέμεινεν επ΄ ολίγας ημέρας εις το σπίτι του κομμουνιστού συγγραφέως Καζαντζάκη εν Αιγίνη και έπειτα εις το σπίτι της κυρίας Καράλη, ηθοποιού εν Μαγκουφάνα. […] Χθες εδήλωσεν εις γνωστόν του πρόσωπον ότι θα εγκαθίστατο εις το ξενοδοχείον Αthenee Palace. Ούτος έχει συγγράψει το βιβλίο «Ύπνος του θεριστή» καθαρώς κομμουνιστικόν του οποίου δέκα (10) αντίτυπα ευρίσκονται εις την βιτρίναν του Βιβλιοπωλείου Παπαδημητρίου επί της οδού Λυκούργου αρ.10. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμον «Τσίρκας Στρατής» (…)».
Πρόκειται για τμήμα από το περιεχόμενο του απόρρητου φακέλου κοινωνικών φρονημάτων του συγγραφέα της τριλογίας «Ακυβέρνητες Πολιτείες» Στρατή Τσίρκα, το οποίο παρουσίασε προ εβδομάδων το ΑΠΕ – ΜΠΕ. Βέβαια, ο Στρατής Τσίρκας θα διαγραφεί λίγα χρόνια αργότερα από εκείνη την επίσκεψη στην Αθήνα, που κατέγραψαν με τόση λεπτομέρεια οι ρουφιάνοι (μέσα σε 120 λέξεις καρφώνει πέντε ανθρώπους ο αθεόφοβος!) του τότε καθεστώτος. Το ΚΚΕ τον διέγραψε από την Κομματική Οργάνωση Αλεξάνδρειας για τις «κομμένες κεφαλές», όπως χαρακτήριζε, στο πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας («Η Λέσχη»), τα ανώτερα κομματικά στελέχη που απλώς επαναλαμβάνουν το ίδιο ποίημα, έχοντας ενίοτε χάσει κάθε σχέση με τη λογική και την πραγματικότητα.
Περισσότερες από πέντε δεκαετίες πέρασαν από την έκδοση της «Λέσχης» και οι «κομμένες κεφαλές» βρίσκονται σήμερα στη διακυβέρνηση της χώρας, κάτι που ούτε ο Τσίρκας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Η σχέση τους με την πραγματικότητα της κοινωνίας και της οικονομίας μπορεί να περιγραφεί με μία λέξη: Καμία! Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το αστείο, δήθεν αριστερό, αφήγημα το οποίο επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ; Ανθρωποι οι οποίοι από τη μία εμφανίζονται να θέλουν συμφωνία με τους δανειστές (και μνημόνιο, είτε λέγεται τρίτο ή 3+) και από την άλλη αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα!
Επειδή, μάλιστα, αρκετοί εξ’ αυτών ανήκουν στη γνωστή συνωμοταξία των ανεπάγγελτων αιώνιων πολιτικών στελεχών έχουν ένα και μόνο στόχο: Τη συνεχή διαβούλευση ώστε να εξακολουθήσει το άρμεγμα του κρατικού ταμείου. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως μιλούν για ρήξη, αλλά στο τέλος συμφωνούν, προκειμένου στη συνέχεια να μην υλοποιήσουν τα συμφωνηθέντα, να εκβιάσουν (χωρίς να καταλαβαίνουν πως δεν έχουν τέτοια περιθώρια), ώστε στο τέλος να ξανασυμφωνήσουν, κ.ο.κ.
Μια κυβέρνηση που δηλώνει πως θέλει να βγάλει τη χώρα από το επταετές τέλμα πρέπει να αποτελείται από στελέχη που σχεδόν δεν κοιμούνται! Που καταστρώνουν και εφαρμόζουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος. Είτε σε συμφωνία με τους δανειστές, είτε χωρίς συμφωνία με τους δανειστές. Είτε με ευρώ, είτε εκτός ευρώ. Ας εξηγήσουν τέλος πάντων ποιο είναι το σχέδιό τους, εκτός από το ροκάνισμα του άδειου κρατικού ταμείου. Και ας έχουν το πολιτικό θάρρος να αναλάβουν το ρίσκο της εφαρμογής του.
Η πικρή αλήθεια είναι πως ούτε είχαν, ούτε έχουν κάποιο σχέδιο. Η Νέα Εξουσία που προσπαθούν να χτίσουν είναι χειρότερη από το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης του οποίου αποτέλεσαν δομικό στοιχείο ως πανεπιστημιακό, συνδικαλιστικό και μηντιακό κατεστημένο. Ο Chris Hedges στο βιβλίο του «Ο Θάνατος της Προοδευτικής Τάξης» (The Death of the Liberal Class) εξηγεί με γλαφυρό τρόπο πως η soft Αριστερά τύπου Συνασπισμού, τώρα ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε στην πνευματική εξαχρείωση και στην οικονομική εξαθλίωση της μεσαίας τάξης των ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι της ίδιας σχολής σκέψης κατάφεραν μέσα σε λίγους μήνες να ροκανίσουν τα λίγα αποθέματα ελπίδας που είχαν απομείνει σε όσους τους ψήφισαν, απογοητευμένοι από τους δήθεν πεφωτισμένους φίλους της Ευρώπης που κυβερνούσαν στα πρώτα χρόνια της κρίσης παίρνοντας τα ρέστα τους.
Εσείς τι πιστεύετε πως έκαναν στις Βρυξέλλες όταν διαπίστωσαν πως τα ΕΛΤΑ, με την ίδια μελέτη, της ίδιας εταιρείας συμβούλων, ζητούσαν – με διαφορά λίγων μηνών – τρεις φορές μεγαλύτερη κρατική ενίσχυση για την καθολική υπηρεσία;
Το απίστευτο της υπόθεσης με την καθολική υπηρεσία, που είχε προκαλέσει και την παρέμβαση της Κομισιόν, είναι ότι τα ΕΛΤΑ, επί προηγούμενης διοίκησης, ανέθεσαν σε εταιρεία συμβούλων να υπολογίσει το κόστος της. Η πρώτη μελέτη προσδιόρισε το κόστος κοντά στα 15 εκατ. ευρώ, αλλά τα ΕΛΤΑ λίγους μήνες μετά ανέθεσαν, στην ίδια εταιρεία, νέα μελέτη με το ίδιο αντικείμενο. Με τη νέα μελέτη, το κόστος της καθολικής υπηρεσίας εκτοξεύονταν στα 50 εκατ. ευρώ ετησίως, συμπέρασμα που δεν πήραν και τόσο στα σοβαρά στις Βρυξέλλες.
Ετσι τελικά η κυβέρνηση οδηγήθηκε στην απόφαση να καταβληθούν για το μεταβατικό διάστημα που συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα 15 εκατ. ευρώ ετησίως που αναφέρονταν και στην πρώτη μελέτη της εταιρείας συμβούλων. Και κατέθεσε σήμερα σχετική τροπολογία.
Τι είναι η καθολική υπηρεσία; Η υποχρέωση ενός παρόχου να παραδίδει επιστολές σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε κοντά στην παράδοση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στην Fraport η διοίκηση της οποίας ανακοίνωσε με λεπτομέρεια τα επενδυτικά της σχέδια. Όμως κάτι λείπει από την εξίσωση. Τα στοιχεία για το τι θα συμβεί στο προσωπικό της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) που δεν προσλαμβάνεται στο νέο σχήμα διαχείρισης των αεροδρομίων. Γνωρίζουμε πως η Fraport προσέλαβε περί τους 600, ενώ πολλοί άλλοι θα εργαστούν στη νέα Αρχή Πολιτικής Αεροπορίας. Πόσοι περισσεύουν; Υπάρχει σχέδιο μετάταξής τους σε άλλους κρατικούς φορείς; Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο Υποδομών. Ούτε έχει υπάρξει απάντηση στις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ουδέποτε παραδόθηκε λίστα εργαζομένων στη Fraport παρά το γεγονός πως οι Γερμανοί τη ζήτησαν ώστε να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το προσωπικό των 14 αεροδρομίων. Πληροφορίες, που δεν έχουν επιβεβαιωθεί, κάνουν λόγο για χώρους στους οποίους θα κάθονται μέχρι να αξιοποιηθούν, όσοι δεν θα εργάζονται στο νέο σχήμα.
Οσοι είναι άνω των 40 ετών θα θυμούνται την εποχή που επιφανείς εκπρόσωποι των «πεφωτισμένων – ευρωπαϊστών» ή των «φανατικών του ΣΥΡΙΖΑ», στα σημερινά κοινωνικά δίκτυα και γενικότερα στη δημόσια σφαίρα, πανηγύριζαν για τη «φούσκα» της Σοφοκλέους και την κοινωνικοποίηση της μίζας την περίοδο του «εκσυγχρονισμού». Τότε που κατακεραύνωναν όσους τολμούσαν να υποστηρίξουν πως η Κλωνατέξ δε μπορεί να αγοράσει τη Benetton, ούτε η ΑΤΤΙΚΑΤ την Ολυμπιακή.
Θα θυμούνται και τα «αντικειμενικά» εξώφυλλα του έγκυρου διεθνούς Τύπου με την εταιρεία διαχείρισης ενέργειας Enron, μία από τις μεγαλύτερες απάτες στην ιστορία. Αν, μάλιστα, έχουν περάσει έστω και λίγες εβδομάδες από κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) γνωρίζουν από πόσες κρησάρες, μέσω ποιων «επισπεύδοντων», για πόση διαφήμιση, φτάνουν στον αναγνώστη ή τον ακροατή αρκετά θέματα.
Γι’ αυτό και δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τη μονότονη, μονομερή και τελικά μη εποικοδομητική συζήτηση που γίνεται στη χώρα μας για τα αίτια της κρίσης, τα μέτρα αντιμετώπισής της, τις δυνατότητες / επιδιώξεις της πολιτικής μας τάξης και τα περιθώρια κινήσεων σε αυτό το διεθνές περιβάλλον. Πρόκειται για τέσσερα διαφορετικά επίπεδα συζήτησης τα οποία ενίοτε στη χώρα μας συμπιέζονται σε ένα επίπεδο. «Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» λέει η μία πλευρά, «Φταίει ο Σόιμπλε» λέει η άλλη. Μεταξύ των δύο άκρων στοιβάζονται δύο ντουζίνες θεωρίες συνωμοσίας με αποτέλεσμα να χάνονται οι όποιες νηφάλιες απόψεις προσπαθούν να επιπλεύσουν στα απανωτά κύματα πληροφοριών που φτάνουν καθημερινά στους πολίτες.
Μάλιστα, εξαιτίας της συνεχούς απαξίωσης και των λουκέτων στον ημερήσιο Τύπο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν κάνει σημαία τις ανταποκρίσεις διεθνών πρακτορείων και ξένων εφημερίδων. Υποτίθεται πως διακρίνονται από την αμεροληψία και την αντικειμενικότητα που δεν διαθέτουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι. Πως είναι αποτέλεσμα έρευνας που αδυνατούν να κάνουν οι (ενίοτε απλήρωτοι επί μήνες) συντάκτες των ελληνικών ΜΜΕ. Πως βασίζονται μόνο σε αγνά, παρθένα, γεγονότα (facts) και αριθμούς. Και ας είναι τα περισσότερα το ίδιο πρόχειρα, βουτηγμένα στις ίδιες προκαταλήψεις και στην πολιτική ορθότητα, με την οποία πασαλείβουν πολλοί ντόπιοι τα δικά τους κείμενα.
Το μονοπώλιο προπαγάνδας και πολιτικής κινητοποίησης
Αρκετοί από αυτούς που σκούζουν καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα για τον «καταστροφικό ρόλο» του «Αλέξη» ή του «Κούλη» απαιτούν από τους Ελληνες δημοσιογράφους να είναι αδιάφοροι και απαθείς παρατηρητές της συνεχούς βύθισης της χώρας. Να παρατηρούν και να καταγράφουν, χωρίς να νιώθουν τίποτα για την τραγωδία της Ελλάδας. Αν τολμήσουν, δε, να εκφράσουν διαφορετική άποψη, χωρίς το περιτύλιγμα από τα πολιτικά ορθά «facts», είναι ανάξιοι εμπιστοσύνης.
Αποθεώνονται μόνο όσοι δημοσιογράφοι, μέσω της αρθρογραφίας τους, κουνούν συνεχώς το δάκτυλο στα οπισθοδρομικά «γίδια» που δε λένε να καταλάβουν τι σημαίνει Ευρώπη και Δυτικός πολιτισμός. Και ας είναι αρκετοί από αυτούς τους αρθρογράφους τα ύψιστα σύμβολα της οικογενειοκρατίας και του κομματισμού που βούλιαξε τη χώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που έκλειναν επί δεκαετίες τα μάτια σε κάθε έφοδο στα κρατικά ταμεία, μέχρι που άδειασαν.
Αποθεώνονται, επίσης, όσοι γράφουν πύρινα κείμενα κατά του «αιμοσταγούς Σόιμπλε», του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων δανειστών λες και δεν έχουν ακούσει για τη νεοελληνική φαυλοκρατία που μας οδήγησε στο γκρεμό. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που απαξιώνουν κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία, που φροντίζουν να σπείρουν καχυποψία για όποιον έχει καταφέρει κάτι σημαντικό – από τον πολιτισμό μέχρι τις επιχειρήσεις – χωρίς να περάσει από τα κομματικά γραφεία.
Κάποιοι από αυτούς τους αρθρογράφους, ειδικά ορισμένα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είχαν σχεδόν πάντοτε και μία – δύο κρατικές αργομισθίες. Ο ιδιωτικός τομέας των ΜΜΕ ήταν η τρίτη τους δουλειά και γι’ αυτό σκούζουν πως αυτοί “δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι”! Δεν είχαν όλοι οι δημοσιογράφοι, βέβαια, το προνόμιο του κρατικού μισθάκου ώστε να κάνουν «την επανάστασή τους»!
Οι «πεφωτισμένοι» της μίας πλευράς και οι «φανατικοί» της άλλης καταχεριάζουν όσους τολμήσουν να κινηθούν στη νεκρή ζώνη που χωρίζει τα δύο στρατόπεδα. Διατηρούν το δικαίωμα της προπαγάνδας ή / και των πολιτικών πρωτοβουλιών για τους εαυτούς τους και ζητούν από τους δημοσιογράφους (και τα ΜΜΕ) να είναι «αντικειμενικοί», «αμερόληπτοι» και να απλώς να αναμεταδίδουν «τις ειδήσεις».
«Οι ειδήσεις και η αλήθεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα» έχει γράψει ο αμερικανός θεωρητικός της επικοινωνίας και δημοσιογράφος James W. Carey. Οι ειδήσεις «είναι ένα σήμα πως κάτι συμβαίνει» και προσφέρουν «μισοεμφανισμένες φωτογραφίες ή μία ψευδο-πραγματικότητα στερεοτύπων». Κατά τον Carey, «το διαζύγιο της αλήθειας από το διάλογο και τη δράση» ήταν αυτό που φούντωσε την προπαγάνδα και στέρησε από τους πολίτες ένα στήριγμα στον ταραγμένο κόσμο μας.
Γι’ αυτό ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε τα ΜΜΕ πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο των παθητικών παρατηρητών, αλλά των σπινθήρων που θα φουντώνουν τη συζήτηση και θα κινητοποιούν τους πολίτες. Το προνόμιο της προπαγάνδας έχει παραχωρηθεί στον κυβερνητικό μηχανισμό και στα «ηχεία» των κοινωνικών δικτύων με τα τελευταία να εγκαλούν ενίοτε τους δημοσιογράφους χωρίς να γνωρίζουν τις απίστευτες εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις που δέχονται. Πιέσεις που δεν φτάνουν ποτέ μέχρι τους αναγνώστες ή τους ακροατές. Γι’ αυτό όσοι εδώ και δεκαετίες αμφισβητούσαν το ελληνικό success story των δανεικών, της υφαρπαγής κοινοτικών κονδυλίων και των διορισμών, δεν έκαναν και μεγάλη καριέρα.
Τώρα που τα κοινωνικά δίκτυα, μέσω της σύγχυσης μεταξύ γνώμης και γεγονότων, αποστερούν από τους πολίτες τα εργαλεία πολιτισμένου διαλόγου και κριτικής σκέψης, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ μπορούν να συμβάλλουν ώστε να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση. Όχι, βέβαια, οι μουτζαχεντίν της μιας ή της άλλης πλευράς που διαγκωνίζονται σήμερα, με συνθήματα «για το μυαλό του πεντάχρονου», στη δημόσια σφαίρα, ενώ η χώρα βουλιάζει.
Συγχώρεση, όχι αμνησία
Και οι δύο πλευρές αξιοποιούν την γνωστή ιστορική αμνησία που μας χαρακτηρίζει Κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να ξεχάσουμε πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Όμως πρέπει να γράφουμε και να ξαναγράφουμε για τις πολιτικές και επιχειρηματικές οικογένειες που βούλιαξαν τη χώρα, αρκετές από τις οποίες διεκδικούν ρόλο στο νέο σκηνικό. Ορισμένες, μάλιστα, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να μείνουμε έναν αιώνα πίσω για να συνεχίσουν το άρμεγμα. Η λογική επιβάλλει στα ΜΜΕ και στους πολίτες να συγχωρήσουν, γιατί όλοι έχουν ρόλο στην προσπάθεια ανάταξης της κοινωνίας και της οικονομίας. Κανένας δεν περισσεύει. Αρκεί να μην κουνούν το δάκτυλο σε όσους σηκώνουν τα τελευταία χρόνια τα περισσότερα βάρη. Αρκεί να μην είναι καθεστώς η ατιμωρησία.
Γι’ αυτό και πρέπει να υπενθυμίζουμε στην πολιτική μας τάξη πως εξακολουθεί να συντηρεί τους ανάπηρους θεσμούς ώστε να πέφτουν οι παχυλοί κρατικοί μισθοί στους κομματικούς στρατούς. Στη Δικαιοσύνη πως χιλιάδες «επείγουσες έρευνες» έχουν άγνωστη κατάληξη. Να παρουσιάζουμε την παγκόσμια συζήτηση για τον φόβο της αιώνιας λιτότητας, και τις σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις, ακόμα και αν αφορούν την αλλαγή νομίσματος ή κάποια άλλα από τα Ιερά Δισκοπότηρα των «πεφωτισμένων». Αρκεί τα επιχειρήματα να είναι εξίσου σοβαρά και τα ερωτήματα εξίσου στοιχειοθετημένα με τα αντίστοιχα της άλλης πλευράς. Από φαιδρές απόψεις περί ισοτιμίας ένα προς ένα με μια εγκύκλιο, περί «πρόσκαιρων δυσκολιών», κλπ, χορτάσαμε.
Τα εκατομμύρια των ανέργων, η μεσαία τάξη που βλέπει τις καταθέσεις και τις συντάξεις να εξανεμίζονται, οι νέοι που έχουν χάσει κάθε ελπίδα, χρειάζονται ψύχραιμες φωνές εκπροσώπησης και στα ΜΜΕ. Χωρίς τη συνθηματολογία, τις γενικότητες και το αναμάσημα (ενίοτε με τέσσερα – πέντε χρόνια καθυστέρηση) εισαγόμενης πολιτικής ορθότητας.
Κάποιος, κάποια στιγμή, θα το κάνει.
Σελίδα από το βιβλίο: «Οι δίκες των δοσιλόγων, 1944 – 1949, του Δημήτρη Κουσουρή, Εκδόσεις Πόλις
Το καλύτερο δώρο για τις γιορτές!
document (.pdf)
Το βάζω στο blog γιατί κατά περίεργο τρόπο δε μπορώ να κοινοποιήσω το αρχείο μέσω του δικτυακού τόπου της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.
Ακάθεκτοι συνεχίζουν οι αετονύχηδες να χρεώνουν χιλιάδες χρήστες κινητών τηλεφώνων, παρά τις εξαγγελίες διαδοχικών κυβερνήσεων πως θα βάλουν τέλος στη δράση των συγκεκριμένων εταιρειών. Εσχάτως, μάλιστα, χρησιμοποιούν ακόμα πιο απίστευτες τεχνικές για την εξαπάτηση των χρηστών κινητών τηλεφώνων με ένα απλό πάτημα (click) σε μια διαφήμιση. Με αυτή την τεχνική, χιλιάδες συνδρομητές είδαν τους τελευταίους μήνες τους λογαριασμούς τους να χρεώνονται με 10 – 15 ευρώ το μήνα (για αρκετούς μήνες μέχρι να εντοπίσουν το κόλπο…) για «αγορά περιεχομένου», χωρίς ποτέ να έχουν αγοράσει οτιδήποτε και χωρίς να έχουν ποτέ εγγραφεί σε κάποια υπηρεσία «αγοράς περιεχομένου». Μάλιστα, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν ειδική ομάδα υποστήριξης για να διαχειριστούν τις καταγγελίες και ήδη επιστρέφουν τα ποσά σε όσους βέβαια έχουν αντιληφθεί τις «περίεργες» χρεώσεις.
Οι ίδιες οι εταιρείες «υπηρεσιών πολυμεσικής πληροφόρησης» (ΥΠΠ), όπως ονομάζονται, επικαλούνται αθωωτικές αποφάσεις δικαστηρίων ακόμα και σε περιπτώσεις που η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) τους επιβάλλει πρόστιμα για τη δράση τους. Επιπλέον, οι δικηγόροι τους επιστρατεύουν το τεκμήριο της αθωώτητας, αφού δεν έχουν τελεσιδικήσει πολλές προσφυγές τους κατά προστίμων της ΕΕΤΤ. Ετσι συνεχίζουν να λειτουργούν, σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτα, όπως είχε παραδεχθεί πριν από περίπου έναν χρόνο ο (τότε) υπηρεσιακός υπουργός Οικονομίας Νίκος Χριστοδουλάκης. Κατά την τελετή παράδοσης του υπουργείου Υποδομών στο σημερινό υπουργό Χρ. Σπίρτζη ο κ. Χριστοδουλάκης είχε ανακοινώσει πως παρέπεμψε στην Επιτροπή Ανταγωνισμού υπόθεση «υπερβολικής χρέωσης των καταναλωτών και τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες χρησιμοποιούν διάφορα τερτίπια για να χρεώνουν ανυποψίαστους καταναλωτές».
Μολονότι έχει περάσει ένας χρόνος, παραμένει άγνωστο αν η Επιτροπή Ανταγωνισμού έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα (η «δημοκρατία» απευθύνθηκε στην αρχή χωρίς να λάβει απάντηση), ενώ και στην ΕΕΤΤ δε θέλουν να κάνουν κανένα σχόλιο για τη συγκεκριμένη υπόθεση.
UPDATE: Σήμερα έλαβα επιστολή από τον πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού σύμφωνα με την οποία ούτε παρέλαβε στοιχεία από τον κ. Χριστοδουλάκη, ούτε είναι αρμοδιότητα της Επιτροπής η εξέταση τέτοιων καταγγελιών.
Τότε, πάντως, η Ενωση Εταιρειών Κινητής Τηλεφωνίας (ΕΕΚΤ), σε ανακοίνωσή της σημείωνε ότι το θέμα που ανακινήθηκε δεν αφορά τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και ότι οι ΥΠΠ αναπτύσσονται και παρέχονται στην πλειονότητά τους από τρίτους, αδειοδοτημένους από την ΕΕΤΤ παρόχους, που έχουν και την αποκλειστική ευθύνη για το περιεχόμενο και τον τρόπο παροχής τους.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας έχουν εμπορικές συμφωνίες με τις συγκεκριμένες εταιρείες με βάση τις οποίες μοιράζονται και τμήμα των εσόδων. Εκπρόσωποι εταιρειών που δραστηριοποιούνται στις ΥΠΠ παραδέχονται πως η αγορά παραμένει σε κατάσταση ζούγκλας. Υψηλόβαθμο στέλεχος εταιρείας του κλάδου δήλωσε στη «δημοκρατία» πως «υπάρχουν ακόμα εταιρείες που αλλάζουν συχνά διευθύνσεις»! Ο ίδιος, όμως, ξεκαθάρισε πως «δεν είναι όλοι ίδιοι» και πως τουλάχιστον η εταιρεία που εκπροσωπεί επιστρέφει τα ποσά όταν το κέντρο τηλεφωνικής υποστήριξης που διαθέτει δεχθεί κλήσεις από χρήστες που διαμαρτύρονται επειδή θεωρούν παράνομη τη χρέωση.
Η άλλη πλευρά επισημαίνει, όμως, πως δεν έχουν όλοι τις γνώσεις και την υπομονή που απαιτείται για να ζητήσουν την επιστροφή των ποσών. Είναι χαρακτηριστικό πως σε πρόσφατη υπόθεση οι χρεώσεις έγιναν τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο και μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει οι συμψηφισμοί στους λογαριασμούς των καταναλωτών που διαμαρτυρήθηκαν. Στελέχη εταιρειών που παρέχουν υπηρεσίες ΥΠΠ διαρηγνύουν τα ίματιά τους και δηλώνουν πως μόνο αφού ο καταναλωτής εγγραφεί σε μια υπηρεσία (π.χ. για να παίξει ένα παιχνίδι μέσω κινητού) θα τον χρεώσουν.
Από την άλλη πλευρά οι συγκεκριμένες εταιρείες δεν έχουν καμία δικλείδα ασφαλείας ώστε να αποφευχθούν οι κατά λάθος χρεώσεις. Στην πρόσφατη περίπτωση που οδήγησε σε χιλιάδες καταγγελίες στις εταιρείες κινητής, φαίνεται πως οι καταναλωτές χρεώνονταν με το πάτημα σε μια διαφήμιση που τους εμφανίζονταν κατά την περιήγηση στο Διαδίκτυο μέσω κινητού. Ομως, οι εκπρόσωποι εταιρειών ΥΠΠ επιμένουν να δηλώνουν πως «κάτι άλλο πάτησαν» οι συνδρομητές, χωρίς να ξεκαθαρίζον πως ακριβώς γίνεται η χρέωση.
Οι σοβαροί του Διαδικτύου, πάντως, με βάση και τη διεθνή εμπειρία δε χρεώνουν ανύποπτους χρήστες κινητών. Για να πληρώσεις σε μια υπηρεσία πρέπει να εγγραφείς (π.χ. με το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο) και σε πολλές περιπτώσεις λαμβάνεις email με το οποίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου ώστε να βεβαιωθεί και η εταιρεία πως θέλεις να πληρώσεις και πως δεν υπάρχει περίπτωση κακόβουλης χρήσης. Στην περίπτωση που βρέθηκε το τελευταίο δίμηνο στην επικαιρότητα οι χρεώσεις έπεφταν βροχή, χωρίς κάποιος να μπορεί να καταλάβει πότε ενεγράφη στην υπηρεσία! Στην εμπλεκόμενη εταιρεία υποστηρίζουν βέβαια πως κάτι τέτοιο δε συνέβη.
Τα επίσημα στοιχεία της ΕΕΤΤ, με βάση την έκθεση πεπραγμένων του 2015, δείχνουν πως έχουν περιοριστεί οι καταγγελίες για υπηρεσίες πολυμεσικού περιεχομένου. Εχει εξάλλου περάσει η εποχή που χρήστες κινητών ή σταθερών τηλεφώνων καλούσαν εξωτικούς προορισμούς «υψηλής χρέωσης» και φόρτωναν τους λογαριασμούς με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Μετά περάσαμε στα SMS και εσχάτως φαίνεται πως η υπόθεση κορυφώνεται με το μοντέλο «κάθε click και 5ευρώ», όπως λέει πρόσωπο που παρακολουθεί την υπόθεση. Στην ίδια έκθεση πεπραγμένων αναφέρεται πως η ΕΕΤΤ διενήργησε τεχνικούς ελέγχους για να διαπιστώσει τη συμμόρφωση των παρόχων που εμπλέκονται στην παροχή ΥΠΠ με τις προβλέψεις του σχετικού κανονιστικού πλαισίου και ιδίως του Κώδικα Δεοντολογίας. Η ιεράρχηση των ελέγχων βασίζεται κυρίως στο πλήθος των καταγγελιών που η ΕΕΤΤ λαμβάνει από καταναλωτές ώστε να αντιμετωπιστούν τα πιο συχνά και σοβαρά περιστατικά. Ως αποτέλεσμα αυτής της ιεράρχησης, ελέγχθησαν εταιρίες που αντιπροσωπεύουν περίπου το 80% του συνόλου των καταγγελιών για το 2015″.
Δεν λέει, βέβαια, πως πολλά από τα πρόστιμα που έχει επιβάλλει τα τελευταία χρόνια καταπίπτουν στα δικαστήρια και συνεπώς ουδείς τολμά να ασχοληθεί με ορισμένες από τις αθώες εταιρείες ΥΠΠ με τους καλούς δικηγόρους.
Μια απόφαση της αμερικανικής Δικαιοσύνης, για την οποία διάβασα στο Mononews, δείχνει τι πραγματικά συμβαίνει με την κόντρα για το Κολέγιο Αθηνών. Οποιος έχει κουράγιο ας διαβάσει το αρχείο γιατί περιέχει ενδιαφέροντες χαρακτηρισμούς για καταστάσεις και πρόσωπα.
fotisk 