Ο Άγχουρος, ο γιος του Μίδα και βασιλιάς της Φρυγίας, ζήτησε να μάθει από το μαντείο πως μπορεί να κλείσει ένα βάραθρο που έχασκε και απειλούσε να καταβροχθίσει την πόλη του. Το μαντείο απάντησε πως για να κλείσει το βάραθρο πρέπει να ρίξει μέσα σ’ αυτό ό,τι πολυτιμότερο είχε. Ο ‘Αγχουρος πρώτα έριξε όλα τα κοσμήματα, μετά ολόκληρο το χρυσάφι, στη συνέχεια τα υπόλοιπα πολύτιμα αντικείμενα που είχε στο παλάτι, χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος έπεσε μέσα ο ίδιος ο βασιλιάς και το βάραθρο έκλεισε αμέσως.
Τώρα διαπιστώνουν και οι πολιτικές ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων πως για να βγει η χώρα από τη δεινή οικονομική θέση στην οποία την οδήγησαν πρέπει να θυσιάσουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν: Τα ίδια τα πολιτικά τους κόμματα και την περίοπτη θέση που κατείχαν επί τέσσερις δεκαετίες στη διακυβέρνηση της χώρας. Επειδή, μάλιστα, αδυνατούσαν να το καταλάβουν με το καλό, οι πολίτες φρόντισαν να τους το υπενθυμίσουν στις πρόσφατες εκλογές.
Τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν και κάτι άλλο, το οποίο επίσης δυσκολεύονταν να παραδεχθούν οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων. Προσπαθούσαν επί δυόμισι χρόνια να λύσουν το πρόβλημα με οικονομικούς όρους όταν είναι πρωτίστως πολιτικό. Η κρίση δεν ήταν μόνο οικονομική, όπως μας την παρουσίαζαν την ίδια στιγμή που θεωρούσαν εαυτούς αναντικατάστατους και εγγύηση για την επίλυσή της. Η κρίση ήταν κυρίως πολιτική και το διαπιστώνουμε όσο περισσότερο «διαβάζουμε» τα αποτελέσματα των εκλογών.
Η πολιτική επιβίωση του δικομματισμού, εδώ και τόσα χρόνια, δεν συνδέονταν με την ουσιαστική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, με την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης και των εξαγωγών, με τη θεσμική θωράκιση απέναντι στη διαπλοκή. Συνδέονταν με την αξιοποίηση των δανεικών και των κοινοτικών κονδυλίων για την παροχή προνομίων και …μετρητών στην εκλεκτή κομματική πελατεία και στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που είχαν κολλήσει σα βδέλλες στο κρατικό ταμείο. Τώρα, όμως, τα χρήματα τελείωσαν και δεν μπορούν οι πολιτικοί μας να αγοράζουν «πίστη και υποταγή» από τα κομματικά στελέχη και όσους άρμεγαν την ιερή αγελάδα του δημοσίου. Ούτε μπορούν να κόβουν κορδέλλες σε ακριβοπληρωμένα δημόσια έργα για να εξαγοράζουν δημοτικότητα και ψήφους.
Οι περιστάσεις άλλαξαν και η εκλεκτή πελατεία του δικομματισμού αναζητά νέους ηγέτες οι οποίοι θα συνεχίσουν να της προσφέρουν τα προνόμια που απολάμβανε επί τόσες δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο πως οι κερδισμένοι της εκλογικής αναμέτρησης είναι αυτοί που υπόσχονται είτε επιστροφή στην ευμάρεια του παρελθόντος, χωρίς καμία αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο, είτε αυτοί που, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν ρεαλιστικό πολιτικό στόχο τη σοσιαλιστική ουτοπία που δεν κατάφερε να δημιουργήσει ο Λένιν. Μια χώρα στην οποία θα εργαζόμαστε λιγότερο και θα πληρωνόμαστε περισσότερο, θα έχουν επανακρατικοποιηθεί οι στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια και γενικά η ζωή θα κυλάει ωραία.
Μέχρι στιγμής, τόσο οι ηγεσίες του δικομματισμού, όσο και των επίδοξων διαδόχων του, περιορίζονται στο χάιδευμα αυτιών. Σχέδιο για την επόμενη ημέρα είτε δεν έχουν, είτε δεν θέλουν να παρουσιάσουν. Αλλά γιατί να μας νοιάζει το σχέδιο όταν θα πληρωνόμαστε τις υπερωρίες, θα έχουμε άδεια 40 ημέρες το χρόνο και θα μπορούμε να διοριστούμε στο δημόσιο;
fotisk 